Gerçekleri Tokat Gibi İnsanın Yüzüne Çarpan Film: Evcilik

                                

Özellikle Gupse Özay'ın Mavi Dolunay Platonik Otel dizisinden sonra oyunculuğuna gerçekten hayran kaldığım Öykü Karayel'in Netflix'e Evcilik filmi geldi. Oyuncu kadrosunda Nejat İşler'i görünce aklımı çeldi tabii, çocukluğumun idolüydü kendisi. O zaman daha gençti, hayatı görece daha iyi bir noktadaydı ve şöhret ışıkları parıl parıl parlıyordu. Ancak bugün, oynadığı ve senaryosunu yazdığı filmini izledikten sonra şunu rahatlıkla söyleyebilirim ki Nejat İşler hep Nejat İşler...  Ben çok fazla Türk yapımlardan bir şeyler izleyen biri değilim ne yalan söyleyeyim, hatta filmden ziyade de sadık bir diziciyim. Amerikan sitcomlarının çoğunu tükettiğimi bile söyleyebilirim. Bu akşam Öykü Karayel için şans verelim dedik ve bastık o meşhur ''başlat'' tuşuna... Filmin ilk yarım saati abartmıyorum; biz ne izliyoruz?, bu ne şimdi? gibi sorularla geçti. Hatta devam etmesek mi noktasına kadar da geldik çünkü nasıl bir kurgu var, bu olaylar nereye varacak hiçbir fikrimiz yoktu. 

Ama...

Sonrası gerçekten muazzamdı. Bu film neden yeterince ses getirmedi, neden daha fazla adından söz ettirmedi bilmiyorum. Belki de hayatımızın gerçeklerini fazla çıplak, ağdasız ve tokat atarcasına ortaya koyduğu içindir, olabilir mi? Sınıfsal farklılığın farkının alt ve üst tabaka olmadığı daha güzel nasıl anlatılabilirdi, bilmiyorum. 7 yıllık evli olan iki ayrı çift. Çiftlerden biri köylü; kendi halinde ancak birbirini çok seven ve birbirlerinin gözünün içine bakan, her şeye ve her türlü zorluğa rağmen el ele kalmayı başarmış. Diğer çift ise İstanbullu dediğimiz, hayatlarını sosyal medyada yaşayan, yediği içtiği her şeyi paylaşıp ''zenginim, aşığım ve geziyorum'' imajı veren ancak kameralar kapandıktan sonra sergiledikleri tablonun tam tersini yaşayan iki kişi. Bu kısma kadar klişe görünebilir ancak durum şu; şehirli çiftin bakışlarıyla küçük gördüğü o çiftin mutluluğuna ve sevgisine içten içe imrenip, onların mutluluğuna sahip olmak adına onlar gibi bir ilişki ortaya koyup, mutlu olmaya çalıştıklarını izliyorsunuz. Bu durumu tesadüfen gören diğer çift ise bunu bir tür alaya alma, hor görme olarak algılayıp inciniyor. Ve sonrası tamamen hesaplaşma... İşte filmin can alıcı kısmı burasıydı. Hem bireysel hem de toplumsal bir hesaplaşma sahnesi vardı. İnsanın boğazında bir taş gibi takılıp kalıyor o sahne. Ve sonunu çok beğendim! Neden derseniz eğer; gerçek sevginin, gerçek huzurun ve gerçek bir hayatın eğitime, maddi imkanlara, yaşa ve sosyal statüye bakmadığını çok iyi anlattı. Eğitimsiz ve alt sınıf olarak gördükleri o insanlar bu olayın acısı içinde bile bağlarını daha da çok güçlendirip, bir kez daha kenetlenecek bir sebep bulabilirken, o hayatlarına ''imrenilen'' insanlar koskoca bir bilinmezliğin, kara deliğin içerisinde kalakaldı. Ne diyebilirim ki, yüreğinin güzelliğine sağlık Nejat İşler. 

Teknolojiye ve sosyal medya platformlarına karşı değilim ancak gerçek şu ki, bu durum zamanla bazı insanlar için bir tür kendini kanıtlama sahnesine döndü. En iyi, en zengin, en varlıklı, en kocasının/karısının bir tanesi olma yarışları havada uçuşmaya başladı. Eşler, aileler arasında yapılan şakaların dozu, çocukların prim uğruna internette heba edildiği son derece yavan bir ortam oluşmaya başladı. Tabii bu durum herkes için geçerli demek çok yanlış olur ancak bu gösterişi ve kendini kanıtlama kaygısını içinde gizlice büyüten insanlar için bu platformlar bahane oldu sanki. Dikkat edin, bu paylaşımlar ve paylaşımların altındaki yorumlar bile anlamsız bir sınıf ayrımına itiyor insanları. Markalar, markalara karşı alım güçleri... Bunların hepsi savaştaki silahlar sanki. Oysa insan olmanın dini, dili, ırkı mı var? İnsan olmak, herkese nasip olmuyor işte. Bu filmde bunu bir kez daha, yaralana yaralana görmüş olduk. Yaklaşık bir buçuk saatlik bir film ve mutlaka tavsiye ederim.

Kaynak 

Görsel 1: https://www.paribucineverse.com/gerilim-filmleri/evcilik-filmi-izle  

Görsel 2: https://www.justwatch.com/tr/film/evcilik-2024